The gentleman’s Guide to Vice and Virtue-Mackenzi Lee

Ik was niet van plan om een stukje te schrijven over dit boek. Er zijn al zo veel lgbtq+ young adult romans en al vind ik het een heel fijn genre om te lezen, ik kan me zo voorstellen dat jullie het wel een beetje gehad hebben. En dat, als je op de hoogte wil blijven van elke regenboog-titel, je wel zou gaan tiktokken. Maar ‘The Gentleman’s Guide to Vice and Virtue’ is simpelweg te leuk om jullie te onthouden.

Heb je je ooit afgevraagd waar het woord toerist vandaan komt? Het woord voor mensen die tijdelijk huis en haard verlaten voor de lol? Ooit, in de 17e eeuw, was dat helemaal nieuw. In die tijd werd het onder gegoede mensen mode om jongeren op ‘Grand Tour’ te sturen: onder begeleiding van een gids bezochten ze een aantal Europese steden (Parijs, Rome, Venetië) om kennis te nemen van andere culturen en vooral kunst te bewonderen.
Hoofdpersoon Henry Montague (Monty) is één van die jongeren. Samen met zijn zusje, dat onderweg moet worden afgeleverd bij een finishing school, en beste vriend Percy, die wegens zijn huidskleur niet voldoet aan het standaardbeeld van een ‘tourist’, gaat hij scheep naar Parijs met als doel om door te reizen naar Marseille en Venetië.
Maar in Parijs gaat er al van alles mis. En waarom moet Percy eigenlijk naar Nederland? En is zusje Felicity wel van plan om te doen wat haar ouders van haar verwachten? Monty zelf in ieder geval niet, hij wil niet in de voetsporen van zijn vader treden en de ideale erfgenaam zijn. Niet in de laatste plaats omdat hij verliefd is op een man. En dan zijn er ook nog piraten. Of in ieder geval een soort piraten.

Read Full Post »

The Black Flamingo-Dean Atta

Op de eerste pagina van dit boek staat een hele lijst met prijzen die het gewonnen heeft (van de meeste prijzen had ik nog nooit eerder gehoord, maar dat maakt het niet minder waar): Stonewall Book Award winner, Shelf Awareness Best Book, Chicago Library Best Teen Fiction, Parents Magazine Best Teen Book en YALSA Quick Picks for Reluctant Young Readers selection (een hele mond vol voor wat volgens mij betekent: boek voor jongeren die niet van lezen houden en we niet voor het leven van lezen af willen houden).
Op pagina 3 denk ik dat ik bij een motto of een opdracht ben beland, want aan de bladspiegel zie ik dat het geen proza is maar poëzie. Maar zo is het hele boek. ‘Oh jee, dat wordt lastig’, dacht ik. Maar het tegendeel is waar (zie Quick Picks for Reluctant Readers). Ik ging door dit boek heen als een warm mes door de (vegan) boter. Want de taal stroomt als de Thames. Het moge duidelijk zijn dat Dean Atta spoken word artist is (vertalers: houd hier rekening mee).
Hoofdpersoon Michael groeit op in Londen als zoon van een Grieks-Cypriotische moeder een een (afwezige) Jamaïcaanse vader. Is hij wel Black genoeg, vraagt hij zich als kind af. Op vakantie op Cyprus realiseert hij zich dat hij niet genoeg Grieks spreekt om gesprekken te kunnen met familieleden en als hij vanwege zijn zangtalent naar een prestigieuze school kan, voelt hij zich daar ook niet thuis. ‘It’s all fighting and soccer. I want to go to a school with girls’, zegt hij tegen zijn oom (de broer van de afwezige vader). Het volgend schooljaar gaat hij naar een gemengde school in de buurt. Een school waar hij vrienden maakt, waar hij zijn liefde voor toneel ontdekt en voor jongens. Maar pas als hij naar de universiteit gaat komt hij in aanraking met zijn ware roeping en wordt The Black Flamingo geboren.

Het leek wat overdreven, die hele lijst met nominaties en prijzen op de eerste pagina, maar wat mij betreft had die nog wel wat langer mogen zijn. Het ritme van de gebruikte taal is heel prettig om te lezen (de stijl deed wat denken aan Toffee ), het onderwerp deed denken aan Confettiregen met een flinke dosis ‘When you become the image of your own imagination, it’s the most powerful thing you could ever do’ . En je kunt nu gaan Googelen van wie die quote is, maar ga nou maar eerst ‘The Black Flamingo’ lezen want ik wil geen spoilers geven.

Read Full Post »

My Policeman-Bethan Roberts

In Nederland is homoseksualiteit sinds 1811 niet meer strafbaar (met uitzondering van de oorlogsjaren waarin de nazi’s de wet bepaalden). Dit wil niet zeggen dat er sprake was van gelijke rechten of algemene maatschappelijke acceptatie.
In de jaren ’60 van de vorige eeuw werden er studentengroepen opgericht voor homoseksuele jongeren en kwamen de eerste bekende Nederlanders ‘uit de kast’.
Aan de andere kant van de Noordzee was de situatie heel anders. In het Verenigd Koninkrijk was homoseksualiteit, en dan vooral het verrichten van ‘homoseksuele handelingen’ tot 1967 verboden. Oscar Wilde werd er in 1895 van beschuldigd en moest de gevangenis in en de beroemde wiskundige Alan Turing werd er in 1952 voor veroordeeld (hij koos voor chemische castratie en pleegde vermoedelijk niet veel later zelfmoord).
Ook daarom is Pride Month van belang. Maar daar gaat dit stuk niet over. Dit stuk gaat over de roman ‘My Policeman’.

Dit boek kwam onder mijn aandacht omdat de verfilming dit jaar uitkomt. Daarnaast staat de pier van Brighton prominent op het omslag en omdat ik meer dan tien jaar geleden op vakantie ben geweest in die stad, werd ‘My Policeman’ het onderwerp van mijn vijfde boekbespreking dit jaar.

Het verhaal begint in 1999: Marion haalt Patrick in huis omdat hij verzorging nodig heeft. Hij kan niet meer zelfstandig eten en praten kan hij ook niet, maar ze hoopt dat dat wel weer komt als ze goed voor hem zorgt. Hun relatie is complex, blijkt al uit de eerste zinnen. Ze gaat alles opschrijven, voor hem, zegt ze. Haar echtgenoot Tom ontwijkt de nieuwe huisgenoot.
Marion gaat 48 jaar terug in de tijd met haar relaas, naar de eerste keer dat ze Tom ontmoette, de grote broer van haar middelbare schoolvriendin. Het is fascinatie op het eerste gezicht van haar kant. Als hij een paar jaar later hoort dat ze niet kan zwemmen, biedt hij aan het haar te leren.
Tijdens zijn werk als politieagent leert Tom Patrick kennen, conservator in een museum en lid van een andere sociale klasse dan Tom en Marion. Patrick laat hem kennismaken met kunst en cultuur, een andere manier van leven. Marion droomt intussen van maar één ding: een leven met Tom.

Ook bij dit boek geeft de tekst op de achterflap al veel te veel prijs van de inhoud. Ik zou dan ook willen adviseren om gewoon te beginnen met lezen op pagina 3. Maar wacht wel even tot iedereen de deur uit is want tijdens het lezen van deze roman wil je niet gestoord worden.
De casting voor de film is overigens subliem, ik had het zelf niet beter kunnen doen.

Read Full Post »

The charm offensive-Alison Cochurn

Zoals alle gebruikers van GoodReads weten, is lezen verslavend en kun je er maar beter niet aan beginnen. Zodra je op die site bij gaat houden wat je leest en leuk vond, krijg je namelijk suggesties, net als in webwinkels. ‘Lezers die dat boek leuk vonden, lazen ook…’ En als een boek je maar vaak genoeg voorgehouden wordt dan ga je vanzelf een keer denken ‘hmm, eens kijken of ik dat ergens kan bestellen’. En natuurlijk kan dat.
Ik weet niet eens meer na welke boeken ik ‘The Charm Offensive’ aangeraden kreeg door het algoritme van GoodReads, maar het waren er een paar. Ik wist dus van tevoren dat het een waarschijnlijk een lgbtqi-rom-com zou zijn. Misschien wel het genre du moment, zelfs Hollywood begint het te ontdekken.
Hoofdpersoon Dev Deshpande was als kind al een hopeloze romanticus: zijn favoriete programma was ‘Ever After’: een datingprogramma waarin een prins op zoek gaat naar ‘zijn’ prinses. Nu, als twintiger, werkt hij als producer voor het nog steeds populaire programma. Als enige van de staff gelooft hij nog heilig in het sprookje dat ze verkopen. En dat is waarschijnlijk de reden dat hij de beste is. De beste begeleider die een kandidaat zich kan wensen. Maar aan de prins van dit seizoen, Charles (What’s in a name) heeft hij zijn handen vol. Charles is niet neurotypisch, bloednerveus, briljant en beeldschoon. En dan is er nog iets…(spoilers!)
Na het eerste hoofdstuk was ik even bang dat het niet echt een boek voor mij zo zijn, het hoofdstuk was een beetje overbevolkt en druk. Bovendien heb ik nog nooit één aflevering van het tv-programma The Bachelor gezien (waar ‘Ever After’ duidelijk een parodie op is). Maar toen ik eenmaal een hoofdstuk verder was zat ik in het verhaal en maakte dat helemaal niet uit.
‘The Charm Offensive’ is een aanrader voor iedereen die weg is van ‘Red, White and Royal Blue’ en iedereen die gelooft dat sprookjesprinsen in alle soorten en maten bestaan. En iedereen die begrijpt dat je soms handenvol Oreo-koekjes nodig hebt.
Wie Dev moet spelen in de film die er ongetwijfeld van gemaakt gaat worden? Dev Patel natuurlijk. En Edward Bluemel zou een goede Ryan zijn. Maar wie Charles zou moeten spelen, daar ben ik nog niet uit…

Read Full Post »

The House in the Cerulean Sea-TJ Klune

Als mensen me vragen wat mijn favoriete literaire genre is, zeg ik meestal ‘historische romans’. Geschiedenis was dan ook mijn lievelingsvak op school. Maar ‘magisch realisme’ zou op z’n minst een goede tweede moeten zijn. Niet voor niets zat ik op school (tijdens andere vakken dan geschiedenis) vaak een boek van Isabel Allende of Gabriel García Márquez te lezen en behoren ‘Life of Pi’ en ‘The Bookthief’ tot mijn lievelingsboeken. ‘The Ocean at the end of the lane’, ook nog zo’n mooi voorbeeld. En mijn laatst-gelezen boek lijkt in meer opzichten dan allen de titel op dat werk van Neil Gaiman. Want als ‘The House in the Cerulean Sea’ geen magisch realisme is, dan weet ik het ook niet meer. Mijn 17-jarige ik zou het in ieder geval ook verslonden hebben. Tijdens de lessen biologie of economie ofzo.

Hoofdpersoon Linus Baker is een onopvallende, ietwat gezette veertiger die werkzaam is als hulpverlener voor de afdeling Magical Youth. Hij bezoekt weeshuizen waarin magische kinderen een thuis hebben gevonden. Het is zijn taak om te beoordelen of de kinderen daar goed behandeld worden en of de situatie veilig is.
Op een dag wordt hij ontboden door Extremely Upper Management: hij krijgt een bijzondere, vertrouwelijke opdracht. Hij moet een maand lang onderzoek doen in een weeshuis dat afgelegen ligt op een eiland. De kinderen die daar wonen zijn mogelijk zo gevaarlijk dat het lot van de hele wereld afhangt van hun leefsituatie.
Niet echt een opdracht waar Linus op zat te wachten, maar als Extremely Upper Management het wil… Dus stopt hij zijn kat in een reiskrat en gaat op weg. Om de reis van zijn leven te maken.

Ik wil niet al te veel verklappen dus rond ik af met een paar statements.
-Ik was bang dat de hype omtrent dit boek zo groot was geworden dat ik alleen maar teleurgesteld kon worden. Dat was niet zo.
– Ja, de onderliggende boodschap is die van acceptatie en ‘iedereen is anders, deal with it‘.
– Als dit boek verfilmd wordt -en ik kan me niet voorstellen dat dat niet gaat gebeuren- en Tom Hiddleston wordt níet gecast als Arthur Parnassus, dan ga ik een tantrum gooien waar Lucy en Talia van onder de indruk zouden zijn.

Read Full Post »

A-politiek bestaat niet

Ze hadden het goed bedacht in Duitsland: voor de laatste poulewedstrijd van het Europees Kampioenschap, tegen Hongarije, zouden ze het stadion van München met behulp van verlichting in regenboogkleuren hullen. Omdat het Pride-month is, maar ook als symbolisch protest tegen een anti-lgbtqi+ wet die de Hongaarse premier Orban in wil voeren. De voetbalclub was vóór, de burgemeester van München vond het een goed idee, heel Duitsland stond in de Wir schaffen das-modus.
Maar het mag niet van de UEFA. Want die wil een a-politieke organisatie blijven (wel met corruptie, dat dan weer wel). Maar er bestaat niet zoiets als a-politiek. Het feit dat er spelers van elke kleur op het veld staan, is in feite al politiek (al zou het doodnormaal moeten zijn).
Ik weet me nog te herinneren dat Joegoslavië niet aan het EK van 1992 mee mocht doen omdat het land toen in oorlog was (er moesten vervolgens Denen van campings worden geplukt die vervolgens het toernooi wonnen). Is oorlog niet politiek dan?
Als er op of rond het veld iets gebeurt dat met racisme te maken heeft, dan heeft de UEFA er, terecht, geen problemen mee dat spelers of clubs een statement maken. Racisme zien ze blijkbaar niet als ‘politiek’. Ok, dat zou dus willen zeggen dat ze a-politiek zijn maar wel mensenrechten respecteren?
Maar gay rights are human rights. Discrimineren op basis van seksuele voorkeur of gender-identiteit is ook discriminatie dus die vlieger gaat ook niet op.
En ik denk heus wel te weten waarom de UEFA zo kronkelt en konkelt, ik hoor dat liedje van Meja ergens in mijn achterhoofd (All ‘Bout The Money 🎶) en we weten allemaal wel dat het een corrupte organisatie is. Daarom hoop ik dat München lekker koppig gaat zijn vanavond (ik schrijf dit op woensdag). Vooral omdat gisteren American Football speler Carl Nassib op Instagram zijn filmpje deelde waarin hij zei ‘I’m gay’, als eerste actieve Football speler in de geschiedenis van de NFLO.
Dat is ballen hebben. Letten jullie op, München? Dus ik hoop op een stadion in regenboogkleuren, spelers met een matching band om hun arm en het liefst ook nog twee spelers die voor het oog van de camera, en de wereld, even flink gaan tongzoenen. Alles voor the community, toch?
Want stel je eens voor; je bent Hongaars en je houdt van voetbal en van jongens en de bestuurders van je land hebben net een wet aangenomen die jou zo ver de kast in duwt dat je uitkomt in Narnia (doe de groeten aan Mr Tumnus van me 😉), dan is het toch van levensbelang dat er mensen zijn die de moeite nemen om te zeggen: ‘je bent goed zoals je bent en je bant welkom’. Anders kunnen we nog wel honderd jaar wachten op de eerste EK-deelnemer die net zo’n filmpje online durft te zetten als dat van Carl Nassib.

Read Full Post »

Red, white and Royal Blue-Casey McQuiston

Soms staat er achterop een young adult boek een tekstje: not suitable for younger readers. Een waarschuwing…ik noem het een aanbeveling want als dat erop staat weet je dat het spicey gaat worden. ‘Red White and Royal Blue’ heeft zo’n waarschuwing niet, dus verwachtte ik een lief romantisch verhaal te lezen in de trant van ‘Simon vs the homo sapiens agenda’ of ‘They both die at the end’: vol onzekerheid, smachten en als het goed komt een kus aan het einde.
Nou, buckle up Buttercup, het gaat er een stuk heftiger aan toe.
Hoofdpersoon Alex Claremont-Diaz is de zoon van de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten, een democraat uit Texas die na de tweede termijn van Obama verkozen werd (oh what a wonderful world). Hoewel Alex en zijn zus al volwassen zijn wonen ze in het Witte Huis. De ideale plek om te wonen voor Alex die niet kan wachten om in de voetsporen van zijn ouders te treden (zijn ouders zijn gescheiden, zijn in Mexico geboren vader is gouverneur van Californië). Samen met de kleindochter van de Vice-President vormen ze de White House trio: mooi, jong en intelligent en de lievelingen van de media (waaronder natuurlijk de roddelpers).
Er is eigenlijk maar één probleem: Alex heeft een gloeiende hekel aan prince Harry. Een hekel dat stamt uit een tijd van nog voor het presidentschap van zijn moeder toen ze elkaar tegenkwamen op de Olympische Spelen. En misschien van nog wel veel eerder toen Alex Harry in de tienerbladen van zijn zus zag staan. Met zijn arrogante hoofd. En nu moet Alex acte de presence geven op het huwelijk van diens oudere broer Phillip.
En dat gaat nogal mis. Heel erg mis. Zo mis dat de PR-mensen er iets op moeten verzinnen: een ‘nee hoor, we zijn hele goede vrienden’-bromance tour voor de pers. Met als uiteindelijk gevolg dat het op een hele andere manier uit de hand gaat lopen.
‘Red White and Royal Blue’ is grappig, verslavend, steamy en vol levenslust. Een heerlijk boek dat al door velen verslonden is. Het zal ongetwijfeld niet lang duren voordat dit verfilmd wordt dus doe ik bij dezen graag mijn casting-suggesties van de hand:
Alex-Rob Raco
Henry-Harrison Osterfield
Oscar Diaz-Henry Ian Cusick
Ellen Claremont-Jessica Chastain
Rafael Luna-Oscar Isaac
Shaan Srivastava-Ray Panthaki

Het enige wat ik niet zo goed begrijp is de tagline: What happens when America’s First Son falls in love with the Prince of Whales? Henry is niet de oudste zoon, en de titel gaat toch alleen naar de heir apparent van het Britse koningshuis?

Read Full Post »

Cemetery Boys-Aiden Thomas

Als er één genre in de literatuur is dat uitblinkt in diversiteit qua representatie dan zijn het Young Adult Novels. In Jip-en-Janneke-taal: als je boeken wil lezen over jongens die op jongens vallen of met hoofdpersonen die transgender of bisexueel zijn, lees dan YA-romans. Dus dat doe ik met regelmaat.
Het omslag van ‘Cemetery Boys’ ziet er super-tof uit en zowel de auteur als hoofdpersoon Yadriel zijn trans (bij geboorte gezien als meisje, maar in feite man), meer wist ik niet. Ik verwachtte dat het boek spannend en een beetje spooky zou zijn (dùh, kerkhof) maar het is zoveel meer.
De familie van Yadriel maakt zich op voor de jaarlijkse viering van Dia de los Muertos (Allerheiligen en Allerzielen), een belangrijke feestdag voor veel Latinx Amerikanen, maar extra bijzonder voor Yadriels familie. Zijn familie bestaat namelijk uit brujas (wicca’s) en brojos (sjamanen) die dankzij de magie die Lady Death hun familie heeft geschonken, op die dagen hun overleden familieleden weer terug kunnen zien.
Yadriels moeder is onlangs overleden en hij mist haar. Vooral omdat zij degene was die heel natuurlijk omging met zijn transitie. Zijn vader weigert nog steeds om Yadriel te initieren als brujo omdat hij ervan overtuigd is dat Lady Death hem ziet als vrouw en Yadriel dus alleen bruja kan worden.
Gelukkig staat zijn beste vriendin Maritza aan zijn kant en maakt ze een portaje (ceremonieel mes) voor hem zodat hij kan bewijzen dat hij wèl een echte brujo is.
Als zijn neef plotseling verdwijnt en iedereen aanvoelt dat hij dood is probeert Yadriel zijn geest op te roepen zodat hij hem kan helpen de oversteek te maken naar de andere zijde. Maar dat gaat niet helemaal zoals gepland: er verschijnt heel iemand anders. Iemand die helemaal niet van plan is om zijn lijn met het aardse bestaan door te laten snijden maar Yadriel voor zijn karretje weet te spannen: hij is niet van plan om weg te gaan voordat Yadriel zijn lichaam heeft gevonden en hem kan verzekeren dat zijn vrienden veilig zijn.

Wat volgt is een beproefd recept maar daarom niet minder leuk om te lezen: unlikely friends die door omstandigheden op elkaar aangewezen zijn en samen een missie tot een goed einde moeten brengen. In dit geval een bad ass vegan, een transjongen die zich normaalgesproken keurig aan de regels houdt en een bad boy die meestal op straat rondhangt. Ze blijken natuurlijk meer met elkaar gemeen te hebben dan ze van tevoren hadden gedacht.
Een eigentijdse, ontroerende gothic roman die tegen het einde nog enorm spannend wordt. Aanrader voor liefhebbers van ‘They both die at the end’ en ‘Supernatural’ (de tv-serie en de boeken).
Het is overigens wel handig als je een mondje Spaans spreekt (of eigenlijk ‘een oogje Spaans kan lezen’). Geen idee of de Nederlandse vertaling een verklarende woordenlijst bevat, maar de editie die ik heb gelezen heeft dat in ieder geval niet. Ik houd wel van die houding: ‘je woont in de VS en je verstaat geen Spaans? Niet mijn probleem, ga het maar leren, pendejo.’ Het is toch de tweede taal. En als je het over heel Amerika hebt zelfs de eerste taal…

Read Full Post »

That’s not all, folks

Veel bekende mensen, en vooral politici, kunnen worden samengevat met één woord. Een woord dat hun wereldbeeld symboliseert. Als er weer een VVD-er fraude pleegt of een vervuilende multinational miljoenen euro’s aan steun krijgt terwijl kleine ondernemers niet weten hoe ze het hoofd boven water moeten houden, zeggen wij hier in huis met zo bekakt mogelijk accent ‘supergaaf’. U kunt zelf wel invullen wiens wereldbeeld (zonder visie) we hiermee bedoelen.
Het woord van Joe Biden is als je het mij vraagt ‘folks’. Joe (voor zijn ouders en broers en zus Joey) is een folksy man, hij groeide op als zoon van een autoverkoper en een moeder die hem altijd vertelde dat hij nooit moest denken dat hij méér was dan een ander. Maar ook niet minder.
Als ik folks zou moeten vertalen naar het Nederlands zou ik uitkomen op iets als ‘jelui’. Biden begint een toespraak vaak met folks, of gebruikt het halverwege als hij de mensen direct wil toespreken. En het leuke van folks is dat het genderneutraal en inclusief is. Veel beter dan ladies and gentleman and non-binary people. Ook beter dan ‘my fellow Americans‘ want dan kun je je nog afvragen ‘heeft hij het wel tegen mij als ik geen United States paspoort heb?’ Joey heeft het tegen iedereen die wil luisteren.
Zijn inauguratie liet al doorschemeren dat inclusiviteit zeg maar best wel zijn ding is: daar stonden op het podium een homo-icoon (Lady Gaga), een latina (Jennifer Lopez) een jonge zwarte dichter (Amanda Gorman) en een witte countryzanger (Garth Brooks) kortom: folks from all walk of life.
En daarna ging hij met vliegende vaart van start: de ene na de andere executive order werd getekend om lgbtq- en trans folks te berschermen. En hij is nog maar net begonnen.

Read Full Post »

They both die at the end-Adam Silvera

Het is een bekend gegeven in de wereld van televisie en film genaamd bury the gays: zodra duidelijk wordt dat een belangrijk personage gay is, gaat deze dood. Want scenarioschrijvers weten niet zo goed wat ze aanmoeten met gay personages. Net zoals ze niet weten wat ze aanmoeten met vrouwen van boven de 35 die geen kinderen hebben (spoiler alert: meestal krijgen ze uiteindelijk toch kinderen).
Nog steeds zijn er tv-series die om een homoseksuele relatie van twee main characters heen dansen en talloze niet-zo-subtiele verwijzingen in afleveringen stoppen die de goede verstaander moeiteloos oppikt, maar het niet aandurven om expliciet in beeld te brengen. En vele kijkers zijn het een beetje zat.
Wellicht had Young Adult-auteur Adam Silvera deze bury the gays-trope en het groeiend protest ertegen in gedachten toen hij een titel verzon voor zijn roman, misschien wilde hij zichzelf gewoon uitdagen door een roman te schrijven waarvan het einde alvast verklapt wordt in de titel. Feit blijft dat het een lekker opvallende titel is; toen ik ‘m ergens op Facebook tegenkwam in antwoord op een vraag over mooie boeken met lgbtq⁺ -thematiek.
‘They both die at die end’ speelt zich af in de zeer nabije toekomst, of eigenlijk in een alternatief 2017, waarin er een dienst bestaat die je een telefoontje geeft als je laatste dag op aarde is ingegaan. Mateo Torrez is alleen thuis als hij het telefoontje krijgt. Zijn vader ligt in coma in het ziekenhuis en zijn moeder is jaren geleden overleden. Iedereen weet dat je het meeste moet zien te maken van je laatste 24 uur (er zijn speciale plekken waar je naartoe kan gaan om zo veel mogelijk experiences in je laatste dag te stoppen), maar het lukt Mateo maar niet om zijn flat uit te komen. Gelukkig is er een app, genaamd Last Friend, waar mensen die doodgaan contact kunnen leggen met iemand die die dag met hen door wil brengen.
Mateo’s Last Friend is Rufus, ook hij heeft het telefoontje gekregen en kan door omstandigheden zijn laatste dag niet doorbrengen met zijn vrienden. Samen gaan ze op pad, twee jongens met een heel andere achtergrond die steeds dichter tot elkaar komen. Maar we weten hoe het afloopt…toch?

‘They both die at the end’ geeft een kijkje in een wereld waar ik nog veel vragen over heb. Waarom worden mensen die doodgaan eigenlijk Deckers genoemd? Hoe komt het dat Death-Cast weet dat ze doodgaan? En waarom gaan er zo veel jonge mensen dood?
Daar krijgen we geen antwoord op. Wat we wel krijgen is een mooi verhaal over vriendschap, over je open stellen, jezelf durven zijn en je eigen weg kiezen. Een aanrader voor iedereen die van Young Adult novels houdt.

Read Full Post »