kort verhaal-Scheurkalender

Read Full Post »

Is that a castle?

Engelsen hebben over het algemeen een gezond gevoel voor understatement. Behalve als het om cultureel erfgoed gaat, dan is ineens alle nederigheid in de staat van Dover gesmeten.
Als je door het Engelse landschap of over de motorway rijdt, zie je met regelmaat grote borden waarop kastelen zijn aangekondigd. En als je dichterbij komt zie je de vlag van English Heritage wapperen. Dan weet je: daar is iets bijzonders te zien. Eenmaal aangekomen zie je eerst een winkeltje/loket waar je, als je geen lid bent van English Heritage, een redelijk bedrag mag neertellen, en dan is het zover: je mag naar het kasteel (of de abdij, of het Romeinse dorp, vul maar in).
En dan kom je als Nederlander tot de conclusie dat er in je moerstaal een ander woord is voor wat je nu ziet. ‘Dat is geen kasteel, dat is een ruïne.’ Als er nog vier muren of alleen de donjon overeind staan, dan is het woord ‘kasteel’ op z’n minst wat overdreven. ‘Nou, dan zouden we de ruïne van Brederode ook wel een kasteel kunnen noemen’, zei de mijnheer toen we bij Conisbrough Castle (het kasteel dat de inspiratie vormde voor de roman Ivanhoe), op de plek waar ooit de eetzaal moet zijn geweest, in het gras zaten.
En ineens begrijp ik de opmerking van Ygritte in Game of Thrones een stuk beter. Een molen zonder wieken passerend vroeg ze: ‘Is that a castle?’ Waarop Jon Snow uitlegde dat het gewoon een verlaten molen was. Maar die vraag was zo gek nog niet, ze zetten in Engeland bij minder een handvol bordjes met uitleg en een giftshop.
Voordeel van die minimalistische kastelen is wel dat je je hond overal mee naartoe mag nemen. En of er op de plek waar hij snuffelt nou ooit een kasteelheer liep of niet, gras is gras dus Roemer vond het allemaal even interessant.

Read Full Post »

Talk to the hand

If you have not yet watched the last episode of Game of Thrones yet, stop reading now. Seriously, Ron Weasley would tell you to check out your priorities.

If you háve watched it you’ll probably agree with me that it’s not a victory for feminism. For years we have been applauding a strong female character or two. One who has said she will not knit by the fire while men fight for her (Lady Mormont) and another even wants to claim the throne for herself (the mother of Dragons). Neither of them made it. Especially the last death was difficult to swallow because the aftertaste is one of ‘she was a woman so she was unfit to rule, see she became hysterical so she had to die.’ And what do we say to that? Fuck that shit.
It has been very obvious that 6 episodes was not enough to get us, viewers, on the same page. The episode contained very few dialogue so we just had to take it from the men close to Daenerys that she was indeed going mad.  We would have liked to see some more proof of that. On the whole this season was rather lacking in dialogue. Which is a pity because the cast is excellent. In fact I was only starting to really liking the show again when the new ruler of Westeros was bickering with the hand of the king. So here’s how the showrunners can make it up to me: a comedy series. 20 minutes per episode, mainly consisting of Bran the Broken squabbling with his hand. Because, face it, that verbal chess between the two of them was the best part of the last episode.
I also thought about a title: ‘Talk to the hand’. Maybe the sister of the king can also make appearances in between her journeys to the far ends of the world. And maybe, maybe she’ll also visit Storm’s End at some point. Or am I asking for too much now?

Read Full Post »

The seven

This blogpost was written after the airing of The long night so it might contain some spoilers if you haven’t seen that episode (or any episode of Game of Thrones) yet. So yes, this is a Game of Thrones blogpost. Because I have a theory on how it will end. Or should end, because it’s best for everyone if I’m just always right. I save a lot of discussion and Ned Stark once wisely said: ‘Never argue with a Tully’.
So, our side wins the war (this is a Tully (me) /Stark (the husband)-household with a hint of Baratheon temper (mainly me) so ‘our side’ means Jon and friends. They arrive in the throne room and Jon tells his dragon to ‘dracaris’ the iron throne. Which ticks off Daenerys but he says ‘You wanted to break the wheel, this is how you break the wheel’ (in that voice, yes). And then they set up a council of seven to rule Westeros together. Each of the seven members represents one of the seven faces of God.
Daenerys is the mother (of Dragons)
Jon is the Father (unless he is the warrior, in which case Tyrion or Ser Davos will be the Father)
Sansa is the Maiden
Varys could be the Crone (there are no old women left in Westeros at the end of the war, I suspect)
Ser Brienne will be the Warrior (unless it’s Jon)
Gendry is the Smith (dùh)
and of course Arya is the Stranger
and this council of men, women and intersexuals will rule Westeros in many peaceful years and they will live happily ever after. By the old gods and the new, this is how it should end.
Or I may be completely wrong and everybody dies in the episode I’ll watch tonight….
How do you think it will all end and who is your favorite character?

Read Full Post »

Pauze

Warning: this post is dark and full of spoilers (als je aflevering 2 van seizoen 7 nog niet gezien hebt)

Dit seizoen van Game of Thrones werd in de winter opgenomen in plaats van in het najaar (omdat het in Westeros winter is, duh) waardoor het nieuwe seizoen in Juli begon in plaats van April. Dat was íetsje langer wachten dan voorgaande jaren, maar bij lange niet zo lang als op het volgende boek in de serie.
Het nadeel van Game of Thrones kijken in de zomer is dat je ’s avonds langer moet wachten voordat je kunt kijken. Nee, eerst nog iets anders, misschien zelfs nóg iets anders en pas rond een uurtje of half 10 kun je starten. Dan is het pas donker genoeg.
Want Game of Thrones kijk je in het donker. Zonder licht aan, bijna zoals in de bioscoop.
Zodra de herkennigstune start ben ik dan ook niet meer hier (Europa) en nu (2017) maar in Westeros. Het duurde daarom ook even voordat ik begreep wat er gebeurde, een paar weken geleden. Ik zei ‘íeuw’ toen de pussige huid van Jorah Mormont veranderde in de crèmige inhoudt van de door Hot Pie gebakken quiche toen iemand iets zei over ‘naar de wc’. Voordat tot me doordrong dat dat de echtgenoot was (terug naar hier en nu) en ik kon zeggen dat er nog een leeg glas op tafel stond en dat hij daar maar in moest plassen, stond de serie al op pauze.
Midden in een scène.
Hak! Dat is net zo erg als een stuk van een Rembrandt afhalen omdat ie anders niet tussen de kast en de tv past (ok, slecht voorbeeld, er is ooit een keer een stuk van een Rembrandt afgehakt omdat ie ergens moest passen, maar je begrijpt het gevoel). Als, en ik zeg áls, een tv-serie op pauze moet, dan wacht je even tot de scène is afgelopen. Dat gebeurt tegenwoordig vrij veel in series dus dat kan nooit lang duren. Een gesprek is afgelopen, er wordt van perspectief of locatie gewisseld, dát is het einde van een scène. En dan kan het eventueel op pauze.
Maar nooit tijdens Game of Thrones. Tenzij je mijn innerlijke draak wakker wil maken.
Denk je dat ik gek ben? Pfft, mijn ex-vriendje, die was pas gek. Van hem mag je nooit muziek zomaar ‘HAK’ uit zetten. Je moet altijd fade-out doen…. 

Read Full Post »

Starks, Starks everywhere

Afgelopen zaterdag keken vriend en ik naar de miniserie over de eerste wereldoorlog ‘Birdsong’  die zich, met een speelduur van 3 uur, ook prima liet kijken als ouderwets-lange-film. De hoofdrol was voor Eddie Redmayne (die we een dag later in de bioscoop weer zouden zien in de rol die hem een Oscar-nominatie opleverde: Steven Hawking in ‘The theory of everything‘) maar verder kwamen er een heleboel bekende koppen langs. ‘Wie is dat ook alweer?’ vroeg vriend. En ‘Oh daar heb je Matthew Goode weer.’
Om zijn vraag te beantwoorden: heel veel Starks. Om precies te zijn Robb, the king in the North, en zijn oom Benjen die is verdwenen op patrouille north of the wall . 
En dat doet iets met je manier van kijken naar een serie, kan ik je vertellen. Voorheen, vòòr Game of Thrones, bestond er een ongeschreven regel in de wereld van film en tv: je hoofdpersoon gaat niet dood. Hoe kan een serie anders verder gaan? Je beleeft het verhaal aan de hand van de hoofdpersoon dus die stopt er niet eerder mee dan jij. Maar toen kwam het einde van seizoen 1 van Game of Thrones en werd er wel degelijk een hoofd van Ned Stark afgehakt. En de kijkers bleven in verwarring achter. Dit kón niet. Wat zouden ze erop verzinnen voor seizoen 2? Nou, niets dus, toen zagen we zijn hoofd op een staak.
Dus op het moment dat de hoofdpersoon naast en rij met lijken wordt gelegd, ontdaan van badges en bovenkleding, zeg ik ‘hij is gewoon dood’. Ietwat ongelovig, dat wel, maar toch, ik ben er redelijk van overtuigd dat er geen redden meer aan is. Maar wat bleek? De serie houdt zich wel degelijk aan de afspraken: ‘Eddie’ (die in deze serie grappig genoeg ook Steven heet) bleek toch nog te leven. Of de Starks de oorlog ook overleefd hebben? Ga maar eens kijken, ik verklap niets…

Read Full Post »

A storm of swords-George R. R. Martin

Tegen het einde van het vorige jaar ben ik begonnen aan dit enorm lijvige derde deel van ‘A song of ice and fire’. Tussendoor moest ik het met regelmaat even wegleggen omdat ik eerst aanvragen van de bibliotheek moest lezen (sommige mag je maar drie weken houden dus dan heeft het weinig zin om te proberen eerst een hardback van 924 pagina’s uit te lezen en dan te hopen dat je je aanvraag ook nog op tijd uit krijgt) of omdat ik eenvoudigweg even een dunner boek nodig had dat in mijn tas zou passen (ik heb veel voor ‘A song of ice and fire’ over, maar ik ga zulke dikke delen niet rondslepen. En ach, in de paperbackeditie is dit deel opgesplitst in twee delen dus wat maakt het uit als ik het niet in één keer uitlees, dan doe ik er maar iets langer over. Maar toen ik mezelf even een dagje vrij gaf na een behoorlijk vermoeiend MRI-onderzoek had ik eindelijk de tijd om deel 3, ‘A storm of swords’ uit te lezen. Op de bank, boek op schoot want het is veel te zwaar om vast te houden als er een dag eerder een ader in je arm is gemarteld.
Dit deel eindigt ongeveer waar seizoen 4 van Game of Thrones eindigt (waarschuwing: lees niet verder als je de serie volgt en nog niet alles gezien hebt en/of de boeken wil lezen maar deel drie nog niet uit hebt) en gaat wat sommige verhaallijnen betreft nog een stapje verder. zo weet ík nu welk voorstel King Stannis aan Jon Snow doet en welke beslissing hij daarover neemt. En welke waarheid Jamie aan Tyrion opbiecht waardoor die hem nooit meer wil zien (en ja: dat is vlak voordat hij de toren beklimt om hun vader dood te schieten). En wie Littlefinger de schuld geeft van de dood van Lysa.
En ja: het boek is net zo verslavend en spannend als de serie. En nee, het is niet erg om al te weten wat er gebeurt maar het aller-aller bloedstollendst was de epiloog waarin in de allerlaatste regels een personage opdook dat allang dood was. Maar verminkt en wel was hij/zij er weer (nee, ik verklap niet wie).
Deel 4 ligt al op me te wachten, ik ben benieuwd hoe lang ik het lezen daarvan uit kan stellen…. En hoe lang het zal duren.

Read Full Post »

Column Dierenpraktijken winter 2014

Read Full Post »

Sinterklaasgedicht voor Arjo

Beste Arjo,

Het is je vast niet ontgaan:
de winter komt eraan
Ze blijven het ook steeds zeggen op tv,
die mensen van die familie, en het zit ze niet mee
Zo zijn ze koning, zo zijn de dood
kop eraf en de sneeuw kleurt weer rood
Er is alleen één kleine groet,
en die hebben ze mooi niet.
Die is niet voor een kleintje vervaard
met heet ieniemini-zwaard
genaamd naald
voordat je het weet heeft ze je neergehaald
maar ze slaat je eerder neer met behulp van een paar stokken
dan dat ze de gaten in je sokken gaat stoppen
dus zoveel heb je ook weer niet
aan die griet
dus kocht Piet, hoe vind je dat?
sokken zonder gat
Nu kun je met Arya gaan
huilen naar de maan

Read Full Post »

Onder een andere naam

Ik heb al eens eerder op deze plek opgebiecht dat ik graag Marie Claire lees in bad. Niet alleen om op de hoogte te blijven van de laatste trends op modegebied (ik droom stiekem van een leren ‘bucket bag’ van Gucci) maar ook omdat de column van Wim spijkers over ‘zijn kijk op vrouwen’ de moeite waard is. In het septembernummer kaart hij een vraagstuk aan waar ik me ook altijd enorm over verbaasd heb: ‘waarom nemen vrouwen in hemelsnaam de naam van hun man aan?’
Ik moest gelijk denken aan de periode waarin ik in de bibliotheek in Zandvoort werkte en mijn collega in september aankondigde: ‘Ja hoor, gaan we weer: na de zomervakanties en na de feestdagen komen weer hordes vrouwen hun naam terug-veranderen omdat ze gaan scheiden. Had gewoon in eerste instantie je eigen naam gehouden, stelletje mutsen.’ 
Bovendien heeft onderzoek uitgewezen dat het ook geen slimme zet is qua carrière. In mijn geval is dat natuurlijk evident: eerst vier boeken uitbrengen onder de naam Kim Bergshoeff en daarna ineens een andere achternaam op het omslag zetten. Bovendien zou dat in mijn geval de naam zijn die mijn schoonzus tot haar huwelijk had (ja, schoonzus en ik hebben dezelfde voornaam). Niet alleen onhandig; ook heel raar. Want stel dát ik zou trouwen, dan ben ik toch niet ineens een ander? En dan ben ik al helemáál niet ineens mijn schoonzus.
‘Je voelt je meer een eenheid samen’, zegt de vrouw van de columnist. En ze wil dezelfde naam dragen als haar kinderen. Dat laatste lijkt me een vrij normale wens, maar ik heb het altijd al heel raar gevonden dat een vrouw 9 maanden met een kind in haar lijf rondsjouwt en dat het, als het er eenmaal uit komt, ineens de naam van een ander krijgt. Volslagen ridicuul. In België is dit overigens inmiddels niet meer zo: kinderen krijgen daar niet meer automatisch de naam van de vader.
Maar liefst 65% van de vrouwen in Nederland gaat na haar huwelijk onder een andere naam verder. En nu moet iedereen dat voor zichzelf weten natuurlijk maar erg onafhankelijk en geëmancipeerd komt het natuurlijk niet over.
Het is misschien een hele mond vol maar er zijn ook stellen die beiden de naam van de ander aannemen. Persoonlijk vind ik dat een stuk logischer dan dat de één een naam inlevert en de ander de eigen naam houdt. Maar ik heb me altijd afgevraagd hoe dat dan zit met kinderen? Krijgen die dan beiden namen? Maar toen herinnerde ik me een interview met één van de knuffelbaarste voetballers die ooit in de Nederlandse competitie gespeeld hebben: John Dahl Tomasson. daarin legt hij uit dat Dahl de achternaam van zijn moeder is en Tomasson van zijn vader. En ja, Jon is van hemzelf (en dat allemaal in charmant Nederlands).

Kingslayer met dubbele achternaam

Ah, dus in Denemarken is dat heel normaal: kinderen krijgen beide achternamen. Zo ook acteur Nicolaj Coster-Waldau (zoon van Hanne Søborg Coster en Fritzer Waldau), u weet wel, the Kingslayer uit Game of Thrones. Maar hoe dat nou zit als twee mensen met een dubbele achternaam dan weer kinderen krijgen, dat weet ik niet. Misschien heeft iemand het telefoonnummer van John Dahl Tomasson? Die kan het vast heel leuk uitleggen.

Read Full Post »