Het dunste boek van de shortlist voor de Woman’s Prize for Fiction is zeker niet het luchtigste. Pod volgt het leven van diverse oceaandieren: Ea, een langsnuitdolfijn die haar school verlaat, een school tuimelaars, een Napoleon-lippenvis en nog een paar anderen. Al deze dieren hebben moeite om te overleven onder veranderde omstandigheden en zijn zeer afhankelijk van hun positie in de groep en van sterke familiebanden.
Dat de natuur wreed is weet iedereen, maar het lezen van de manier waarop dolfijnen, over het algemeen toch gezien als vriendelijke en ‘aaibare’ dieren, met elkaar omgaan was soms lastig te slikken. Verkrachting en het markeren van anderen als ‘eigendom’ was aan de orde van de dag. ‘Pod’ is absoluut een goedgeschreven roman die als geen ander de invloed van menselijk handelen op het leven van zeedieren laat zien en voelen. De auteur heeft zich enorm goed ingelezen in het leven van diverse soorten en een spannend en gelaagd verhaal geschreven. Ik was alleen na het lezen wel toe aan iets luchtigers (het werd Percy Jackson and the last Olympian, ook spannend, maar met minder verkrachtingsscènes).
Kim in de pen blogt 
Geef een reactie