Thrillers, daar had ik het wel een beetje mee gehad na de zoveelste Saskia Noort en het dieptepunt: die serie met die kinderrijmpjes-titels. Maar toen kwam Reese Witherspoon en maakte ik kennis met The Last thing he told me en Wrong Place Wrong Time en realiseerde ik me dat er ècht zoiets bestond als een literaire thriller: een literaire roman die tegelijkertijd ook een thriller is. Maar vooral dat eerste. Maar dan met spanning. En een onverwachte wending.
Ik hoopte dat ‘The Sanatorium’ dat ook zou zijn. Deze titel was immers ook door Reese geselecteerd voor haar Bookclub, dus ik ging er wel vanuit. Ik heb de titel ook diverse keren voorbij zien komen op GoodReads (wellicht was het genomineerd voor beste thriller van het jaar?) dus ik had er zin in. Het boek speelt zich af in een afgelegen hotel in Zwitserland tijdens een sneeuwstorm, dus het lijkt de ideale titel om lekker mee op de bank te kruipen. En omdat het spannend beloofde te worden leek het me een ideaal boek om te lezen met een door verkoudheid verstopt hoofd: de suspense zou er wel voor zorgen dat ik het niet te vaak weg legde.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik wèl dóór las, want de auteur had de gewoonte de hoofdstukken op een vreemd punt af te kappen: net als de hoofdpersoon iets ziet ofzo. Een slim trucje, dat wel. En slecht geschreven is het óók niet, geen kromme zinnen of ander taalgebruik waar ik me aan ergerde. Nee, het kwam vlot op gang. Maar wàt dan precies….
In de proloog wordt een architect vermoord. Hij is betrokken bij een prestigeproject: de renovatie van een oud sanatorium dat dienst gaat doen als luxe-hotel. Vijf jaar later is een Britse vrouwelijke detective op non-actief samen met haar vriend op weg naar datzelfde hotel. Ze is nerveus, haar laatste zaak was nogal ingrijpend èn ze zal voor het eerst sinds jaren haar broer weer zien. Ze is naar Zwitserland gekomen om zijn verloving met een jeugdvriendin van haar te vieren.
Maar dan verdwijnt de vriendin…
En vanaf daar is het…nogal rommelig. Je denkt als lezer wat aanwijzingen te lezen, maar daar komt de auteur helemaal niet op terug. Het motief komt een beetje uit de lucht vallen en de dader is geen grote verrassing.
Ik kan alleen zeggen dat het makkelijk wegleest, maar om te zeggen dat het lezen veel voldoening gaf, nee. Het was een beetje mwah. Ik vraag me dan ook sterk af waarom Reese het ‘A thrilling mystery that kept me on the edge of my seat’ noemt. Maar goed, je kunt het blijkbaar niet altijd eens zijn.
Kim in de pen blogt 
Geef een reactie