Gekleurde bliksemafleider

Op social media zag ik het bericht voorbij komen dat Qatar ‘bij een volgend toernooi regenboogvlaggen niet zal verbieden’. Een mededeling die mij op z’n zachtst gezegd nogal verwarde: hoezo een volgend toernooi? Vind je zelf dat het lekker gaat? En ik ben heel benieuwd wie die mensen zijn die nog enige waarde hechten aan beloftes van Qatar. Het ‘zakgeld’ dat voetbalfans zouden krijgen in ruil voor positieve berichten over Qatar en het Wereldkampioenschap werd ineens ingetrokken. De belofte dat mensen een biertje met alcohol konden drinken tijdens het WK werd teruggedraaid en zo zijn er nog wel meer ‘haha, lekker toch niet’-voorbeelden te noemen. Niet in de minste plaats het salaris dat arbeidsmigranten beloofd werd.
De media bericht uitgebreid over alle protesten: de zwarte trainingsshirts van de Deense ploeg (om de overleden bouwvakkers te gedenken), het Duitse team dat met afgedekte mond op de teamfoto staat om te laten zien dat ze monddood zijn gemaakt (omdat het hen verboden werd de OneLove band met regenbooghartje te dragen), en onze aanvoerder Virgil van Dijk die in plaats van de OneLove band een band droeg met de tekst ‘no discrimination’ (waar je natuurlijk ook lhbti+-discriminatie onder zou kunnen verstaan). Het toppunt was het hele ‘doet ze het wel of doet ze het niet’ omtrent het OneLove speldje van minister Helder. Ze deed het uiteindelijk wel, maar wat een minimaal ‘statement’ was dat. Als het aan mij lag zou ik lekker een regenbooghoofddoekje om hebben gedaan. ‘Kijk, ik pas me netjes aan aan uw cultuur, maar niet ten kosten van mensenrechten.’
‘En intussen’, zegt de mijnheer die hier in huis woont, ‘hoor je niemand meer over de dode bouwvakkers en hun familie.’ En even vraag ik me af of het expres is. Of ze daar in Qatar hebben gedacht ‘laten we gaan rellen over die regenboogvlaggen en ze afpakken, dan zorgt dat voor #ophef en zeurt niemand meer over het betalen van het achterstallig loon van de bouwvakkers. Dood of levend.’ Het zou me niet verbazen.
‘De shirts van Denemarken’, zeg ik. ‘Die verwijzen naar de overleden bouwvakkers’.
Intussen rent er een held het veld op met een regenboogvlag in zijn handen en een T-shirt aan dat aandacht vraagt voor de strijd van Iraanse vrouw én het door oorlog geteisterde Oekraïne. Benieuwd of we ooit nog taal of teken zullen vernemen van Mario Ferri Falco.
We hopen hardop dat één van de teams die in ieder geval een poging tot protesteren heeft gedaan, zal winnen. Maar die kans is klein want de Noord-Europese teams presteren niet zo best. Misschien zit er dan toch iets in de kritiek van sommige arseholes: dat de voetballers zich bezig moeten houden met spelen en niet met ‘politiek’ (mensenrechten zijn niet politiek, maar daar schermen rechtse dummies graag mee)’. Ik denk eerder dat het komt omdat het klimaat in Qatar niet te harden is voor mensen bij wie het thuis nu bijna winter is. De Denen én de Duitsers kunnen in ieder geval naar huis om de juletræ op te zetten en de Belgen zijn nog vóór ’t heerlijck avondje thuis.
Tegen beter weten in blijf ik hopen op een finale Nederland-Engeland en dat aan het einde, in plaats van netjes handjes schudden, Virgil van Dijk en Harry Kane even flink gaan tongen op de middenstip. En dat alle andere spelers, als ze shirts gaan ruilen, ondershirts blijken te dragen in alle kleuren van de regenboog. Wat ga je me maken Qatar? Krijg ik een gele kaart? Gooi maar in die beker, die gaan we thuis helemaal vullen met bier.

Advertentie