All the lonely people-Mike Gayle

Omdat ik deze weken op vakantie ben in Engeland heeft #literairewoensdag een Brits tintje

De boeken van Mike Gayle lees ik al bijna 20 jaar. Hij begon zijn journalistieke carrière onder andere met het schrijven van een adviescolumn. In de UK noemen ze die functie meestal ‘agony aunt’ (u weet wel, ‘Lieve Mona’), Mike is de beroemdste ‘agont uncle‘ van het eiland. Zijn eerste romans gaan dan vaak ook over mensen van rond de dertig en relatie-drama. Altijd op Mike’s eigen, geestige en vaak verrassende manier, maar ze lezen als een Britse rom-com. Fijn leesvoor voor de twintiger voor wie Engels de tweede taal is, die ik toen was.
Maar Mike is een andere weg ingeslagen merkte ik een paar jaar geleden toen ik ‘The man I think I know’ las. Ook met ‘All the Lonely People’ doet hij weer méér dan gewoon een fijn boek schrijven: hij snijdt grote onderwerpen als eenzaamheid, alledaags racisme en geestelijke gezondheidszorg aan. En toch blijft het vooral een heel lief en fijn boek.
Wat dit boek ook anders maakt: de hoofdpersoon is expliciet zwart. In eerdere boeken van Mike Gayle waren de personages óf expliciet wit of het werd aan je eigen invulling over gelaten. Iets wat me na een boek of 10 begon op te vallen. Maar dat is in dit boek anders.

Hubert Bird is een 80-plusser die in Londen woont. Zijn dochter heeft een succesvolle carrière in Melbourne. Elke week zit hij stipt op tijd klaar naast de telefoon om haar te vertellen wat hij die week allemaal heeft gedaan met zijn vrienden Dotty, Dennis en Harvey.
Het probleem is: ze bestaan niet. Sinds zijn vrouw Joyce is overleden is de wereld van Hubert nogal klein geworden. Van de groep vrienden die niet als hij zijn opgegroeid op Jamaica, ziet hij ook niemand meer en zijn buren kent hij niet. In pakjes aannemen heeft hij geen zin. Hij heeft eigenlijk alleen een kat. En hij houdt helemaal niet van katten.
Maar dan staat er een jonge vrouw met een dreumes aan de hand voor zijn deur. Ze is zijn nieuwe buurvrouw en ze heeft hem nodig. Gaandeweg blijkt dat Hubert en Ashleigh (in mijn hoofd gespeeld door Juno Temple) veel meer met elkaar gemeen hebben dan verwacht.
Nadat ik de laatste bladzijde van dit boek had gelezen is Hubert Bird nog een tijdje in mijn hoofd blijven wonen: ik luisterde naar Harry Belafonte en Nat King Cole en ben een bosje bloemen naar mijn buurvrouw gaan brengen omdat ze altijd onze pakjes aanneemt als we niet thuis zijn. Allemaal de schuld van Mike Gayle

Advertentie