Stem op een vrouw

Omdat de gemeenteraadsverkiezingen eraan zitten te komen liet ‘Stem op een vrouw’ weer van zich horen. Velen stemmen al jarenlang op een vrouw, omdat ze vinden dat de man/vrouw in de politiek wel iets minder scheef mag zijn, maar doen dat op een manier die niet zo actief is. Meestal stemmen ze op de hoogst geplaatste vrouw op de lijst. De nummer twee bijvoorbeeld. Maar als die partij volgens de peilingen 5 of 6 zetels krijgt en nummer drie, vier en vijf zijn man, dan heeft dat niet zo veel zin want mevrouw twee komt toch wel in de Kamer of de raad. Zinvoller is het om te kijken naar wie er nét buiten de boot zou vallen: nummer 7 dus. Is dat een vrouw? Stem dan op haar want zij kan mijnheer vijf inhalen als ze genoeg stemmen zou krijgen en dus samen met mevrouw twee (en mijnheer één, drie en vier) beleid gaan maken.
Interessant om te weten, zou je denken. Maar als je de reacties op Twitter ziet…’Dat is nog eens dom stemmen, ik ga voor de beste kandidaat, man of vrouw of huidskleur is niet relevant’ is de tendens.
Nogal raar om stemmen met meer kennis over hoe het systeem en voorkeursstemmen werken, ‘dom’ te noemen. Daarnaast heeft iedereen die de zinsnede ‘gaan voor’ zich in mijn achting al voor de helft gedisqualificeerd, maar dit terzijde. Deze opmerking lijkt te zeggen dat een vrouw (die eventueel iets lager op de lijst staat) of een persoon van kleur per definitie een minder goede kandidaat is dan een witte man. Zorgelijk, vooral omdat er ook vrouwen zijn die dit nog steeds geloven. ‘Het maakt mij niet uit of iemand man of vrouw is, ik kies gewoon de beste kandidaat’.
Als je dat gelooft dan kun je maar beter juíst op een vrouw stemmen. Onderzoek van The London School of Economics heeft onlangs uitgewezen dat het instellen van quota (een minimum percentage van vrouwelijke werknemers in een bedrijf of instelling) niet ten voordele van ongekwalificeerde vrouwen werkt maar ten nadele van incompetente mannen, zoals het zou moeten dus.)
Ook word er beweerd dat gender ‘niet relevant’ zou zijn, maar dat is onzin. Veel beleidsmakers zijn witte mannen en ze maken beleid dat over iedereen gaat, over vrouwen, over mensen van kleur, over mensen met een handicap. Representatie en een andere ervaring dóen ertoe. En als je dat niet snapt kan ik je van harte het boek ‘Invisible Women’ van Caroline Criado Perez aanraden (het is er ook in een Nederlandse vertaling).
En ten slotte: waarom voelen al die mensen de behoefte om te reageren? ‘Stem op een vrouw’ is een aansporing. Ik ga toch ook niet elke supermarkt aanschrijven die ‘spaar ze allemaal’ op een reclameposter schrijft? ‘Beste Albert Heijn, ik ga geen moestuintjes sparen want ik geloof niet dat radijsjes beter zijn dan de zakken chips die ik al jaren door mijn strot geduwd krijg, ook al heb ik diabetes en een te hoge bloeddruk…’