Where the forest meets the stars-Glendy Vanderah

Zoals ik al eerder schreef doe ik braaf wat mijn schoonmoeder zegt, en tot nu toe heb ik daar geen spijt van. Zo raadde ze me ‘Where the crawdads sing‘ aan (een boek dat ook geselecteerd werd voor de Bookclub van Reese Witherspoon), en die titel maakt grote kans om in mijn top 10 van beste boeken die ik in 2020 heb gelezen terecht te komen.
Dus toen ze vertelde dat ze op haar e-reader zo’n mooi boek had staan aarzelde ik niet om het gelijk te bestellen (een fysiek exemplaar natuurlijk, in hardcover).
De titels lijken wat op elkaar en ook de premisse toont gelijkenis: ook in ‘Where the forest meets the stars’ leeft een jonge vrouw wier leven niet over rozen ging, redelijk afgezonderd in de natuur. Maar dan komt er een meisje. Een meisje dat beweert niet van de planeet aarde afkomstig te zijn maar intussen kou staat te lijden op blote voeten en de pyjamabroek ‘die het meisje van wie ze het lichaam heeft geleend nu eenmaal droeg’.  Joanna weet eerst niet zo goed wat ze met het meisje aan moet, maar besluit haar toch maar wat te eten te geven. Ze vermoedt dat het meisje van huis is weggelopen omdat ze mishandeld werd, want als ze suggereert dat de politie haar misschien kan helpen, dreigt ze weg te lopen.
Ze weet dat ze in de problemen kan komen als ze het meisje onderdak verleent (rare jongens, die Amerikanen) maar ze kan het niet over haar hart verkrijgen om haar de deur te wijzen, dus laat Jo het meisje op de bank slapen van de blokhut waar ze verblijft tijdens haar promotieonderzoek. Gedurende de dag controleert ze de nesten van indigo buntings (de indigogors), vaak in gezelschap van het meisje, dat opmerkelijk slim blijkt te zijn maar nog steeds niet prijs wil geven waar ze nu ‘echt’ vandaan komt.
‘Where the forest meets the stars’ is een echte aanrader voor iedereen die houdt van vogels, natuur, een vleugje romantiek (de mijnheer in kwestie ziet er in mijn hoofd uit als Joaquin Phoenix, doe er je voordeel mee), sympathieke vrouwelijke hoofdpersonen en/of slimme meisjes. De roman is mooi, bij vlagen heel geestig en tegen het einde bloedspannend. Het enige nadeel is het einde: dat is wel heel erg Hallmark-movie eind-goed-al-goed, dat had iets minder zoetsappig gemogen, maar het is Glendy Vanderah vergeven als ze belooft nog veel meer boeken te gaan schrijven. Dit debuut smaakt naar meer.