Wees onzichtbaar-Murat Isik

Een aantal jaar geleden las ik ‘Verloren Grond’, het debuut van Murat Isik. Een sprookjesachtig verhaal dat me deed denken aan het beste werk van Kader Abdollah. Het verraste me dan ook niet dat zijn tweede roman ‘Wees onzichtbaar’, een groot succes werd. Eerder dit jaar kreeg hij er de Libris Literatuurprijs voor.
Net als in ‘Verloren Grond’ is de hoofdpersoon van zijn bekroonde roman een kleine, gevoelige jongen die opgroeit in onzekerheid. Metin verhuist op 5-jarige leeftijd met zijn grotere zus en zijn moeder vanuit Duitsland naar de Amsterdamse Bijlmermeer waar zijn vader (voor hem haast een onbekende man) woonruimte heeft gevonden. De lijvige roman volgt de jongste telg uit het gezin Mutlu tot aan jongvolwassenheid. Hoe houdt een zachtaardige jongen zich staande in een gezin met een agressieve narcistische klaploper als vader en een verloederende buurt waarin junks zich op elke donkere straathoek kunnen ophouden?
De stijl en sfeer van dit boek is beduidend anders dan die van ‘Verloren Grond’. Minder sprookjesachtiger dan het debuut en na de eerste paar hoofdstukken vroeg ik me af of de auteur een record ‘zo veel mogelijk beeldspraak in één alinea proppen’ wilde verbreken. Bovendien overheerste er bij mij een ‘jaha, die vader is een lul, kunnen we nu verder?’ Maar gelukkig kwam het verhaal daarna beter op gang. En net als in zijn eerste roman slaagt Isik er weer in om een personage te scheppen waar je van gaat houden.
‘Wees onzichtbaar’ is minder literair dan ‘Verloren Grond’. Het is eerder een hap uit het leven van een jongen die in de jaren ’80 in de Bijlmermeer opgroeit dan dat het een afgerond verhaal is, maar dat heeft er waarschijnlijk wel voor gezorgd dat het een breed publiek heeft aangesproken. En en passant krijg je ook een geschiedenislesje Bijlmermeer en waar het fout is gegaan mee van buurman Rolf.