‘Zwartwaterkoorts’ van Rascha Peper

Een vriendin van mijn moeder (de flamboyante uiteraard) vond ooit een briefje van honderd gulden in één van haar eigen boeken toen ze het uit de kast pakte om het te herlezen. En ik denk dat dat haar hetzelfde gevoel gaf als ik had toen ik ontdekte dat er een boek van Rascha Peper bleek te bestaan dat ik nog niet had en zelfs nog niet had gelezen: ‘Zwartwaterkoorts’.
Ik had gelijk een bestemming voor de € 5,- boekenbon die ik in december als cadeautje van de boekhandel had gekregen: inleveren bij boekhandel De Vries en Zwartwaterkoorts mee naar huis nemen. Eenmaal thuis begreep ik waarom deze Peper (uit 2009) nog niet door mij verslonden is: het zijn verhalen. En net als menig Nederlander ben ik geen groot liefhebber van verhalenbundels: ik wil ín een roman duiken, personages leren kennen en ze dagenlang in mijn hoofd laten leven. Verhalen blijven vaak toch wat aan de oppervlakte en hebben soms zelfs een wat vaag of open einde.
Maar de (lichte) teleurstelling was slechts van korte duur: dit is meer dan een verhalenbundel, dit is een verzameling van 7 échte Pepers. Zwartwaterkoorts bevat meer dan verhalen: het is een bundeling mini-romans die ook nog onderling verbonden zijn: bijfiguren uit het éne verhaal zijn hoofdpersoon in een ander.
De rasechte Peper-liefhebbers herkennen gelijk de hand van de grande dame in elk verhaal: de vertellingen worden bevolkt door excentrieke figuren met een ongebruikelijke obsessie, die ze zó weet te beschrijven dat je ze bíjna normaal gaat vinden. Het bindende thema van deze bundel is bedrog. De hoofdpersonen worden bedrogen, staan op het punt iemand te bedriegen of zijn regelrechte zwendelaars.
Mijn favoriete verhaal uit deze verzameling is ‘Het veertje’ omdat het bewijst dat er niemand beter is in het doorzien van bedrog dan een slim kind. En omdat de hoofdpersoon wijs deed wat ik hem in gedachten steeds al toefluisterde: ‘Het meisje, het meisje! Vraag het uw buurmeisje!’